دلنوشته های پژواک

از زنگ اول تا الان خواب بودم کاملا

فقط حضورمو زدم

الان هم تازه دارم صبحانه میخورم به زنگ آخر برسم اگه خدا بخواد

نمیدونم چرا حوصله نمیکنم راجب جنگل بنویسم

اونجا کلی عکس گرفتم و کلی اتفاق هست که بنویسم ولی نمیدونم چرا خسته ام انقد.خلاصه که وقت کردم میذارم حتما

از اون چتهایی که تو پست قبل گفتم هم یه تیکه رو اسکرین گرفتم میخوام بذارم

هیچوقت فکر نمیکردم به جایی برسم که پست گذاشتن تو وبلاگم بشه جز کارهایی که عقب میندازم...تن

مهم ترین چیز تو دوستی اینه که حساب کتاب نداشته باشید

نه فقط واسه پول

حساب نگه ندارید

واسه بودناتون

واسه خستگیاتون

واسه دل شکستناتون

واسه خوب بودناتون

اگه قبول کردی با یکی رفیق باشی یعنی پای خوب و بدش هستی

عهد رفاقت از پیمان ازدواج سنگین تره از نظر من

نشکنیمش 💛💙...

دو ساعت با لپ تاب کار کردم که یه فایلو بارگذاری کنم بعد از کلی کار خسته شدم لپ تابو گذاشتم کنار که بعدا درست کنم

مامانم اومد که چی شد این فایله

گفتم بعدازظهر درست میکنم الان نشد ...

بعد بابام اومد فایلو باز کردو یه نگاهی بهم انداخت گفت سواد کامپیوترت فقط در حد فیلم دیدنه نه ؟

من : 😑😐😑😐 ( فقط فایلو باز کردییییییی من دو ساعت پاش زحمت کشیدم )

پ.ن: تولدش مبارک 🌼❤️

امشب فیلم پرتره‌ی بانویی در آتش رو دیدم

تمام طول فیلم محوش شده بودم

رنگ آمیزی صحنه فوق‌العاده بود

بازیگرا چشم نواز و زیبا بودن

هر لحظه از فیلم رو میشد نگه داشت و تبدیل به یک نقاشی کرد

لباس‌ها

رنگ‌ها

مکان‌ها

آدم‌ها

صدا‌ها

همه چیز بی نظیر طراحی شده بود

مثل خیره شدن به یک نقاشی بود

و بعد محو شدن در داستان پشتش ...

در یک جمله

زیبا بود ...

واقعا خوشحالم که این فیلم رو دیدم

و پیشنهاد میکنم ببینید

از اون فیلمهایی که از دیدنش پشیمون نمیشید...

آهنگ شهاب مظفری داشت پخش میشد

رسید به اونجایی که گفت : عاشقم نه از این عشقهای یک قرونی

منو میگی

زدم زیر خنده

قهقهه زدم و با صدای خنده‌های خودم و زیر نگاه متعجب مامانم رفتم سال قبل شاید هم قبل تر ...

سر زنگ هنر ...

کی فکرشو میکرد یه روزی به اون خاطره بخندم ؟

انقد خندیدم که اشکم در اومد

مامانم همچنان متعجب خیره شده بود بهم که چرا دارم میخندم

فکر کنم تنها کسی که چرا رو بدونه انگور باشه ( اگه یادش بیاد )

خلاصه که اتفاقایی که الان اشکتونو در میارن ممکنه باعث خنده‌ی دو سال بعدتون باشن

پس سخت نگیرین

زندگی میگذره

چه خوب چه بد

تهش فقط یه مشت خاطره میمونه

همین ...

تحملم در برابر کلیشه‌های جنسیتی هر روز داره کمتر میشه ...

وقتی تو خونه‌‌‌ای زندگی میکنی که برادرت ابرو برمیداره و موهاشو بلند می‌کنه و تو موهاتو کوتاه می‌کنی و لباس اسپرت میپوشی سخت تر میشه شنیدن یه سری توهینا ... یه سری حرفا ...

یه چیز دیگه هم میخواستم بگم

من هیچوقت چشم بسته از غربی‌ها تقلید نکردم

بلکه همیشه چشمامو باز کردم و ازشون تقلید کردم...

و اینکه برام مهم نیست من و داداشم مصداق بارز آخرالزمانیم

اگه قراره آخرالزمانی باشه

بذار دلیلش ما باشیم نه این همه ظلم و فساد و بدبختی ...

چند وقته اصلا نمیتونم هیچ ارتباط انسانی با کسی بگیرم

نمی‌دونم اسمش چیه دقیقا

اصلا دوست ندارم کسی بهم دست بزنه

حتی وقتی کسی اتفاقی دستش بهم میخوره می‌خوام سرش داد بزنم

آغوش‌هارو به زور تحمل میکنم

وقتی کسی رو بغل میکنم سلول سلول بدنم شروع می‌کنه به لرزیدن و مثل یه هشدار دلم میخواد زودتر ازش جدا بشم

منی که یه زمانی عاشق بغل کردن بقیه بودم و به هر بهونه‌‌‌ای نوازش میخواستم الان از هرگونه ارتباط انسانی فراری ام

نمی‌دونم چه بلایی سرم اومده ...

انگار بدنم دیگه مورد محبت بودن رو پس میزنه ...